Fosfor odgrywa ważną rolę w syntezie kwasów nukleinowych, metabolizmie energetycznym, funkcji mięśni, aktywności enzymatycznej, metabolizmie lipidów i mineralizacji kości. Stężenie fosforu występuje głównie (około 85%) w kości w postaci hydroksyapatytu. Około 10% całkowitego fosforu w organizmie składa się z organicznych fosforanów z nukleotydów, fosfolipidów i fosfoprotein.
Fosfor surowiczy (5%) występuje w postaci następujących (nieorganicznych) jonów fosforanowych: HPO4– i H2PO4-. Oznaczanie fosforu w surowicy obejmuje wszystkie formy, w których się on znajduje. Różni się w zależności od pH surowicy, ponieważ fosforan działa jak układ buforowy.
Rola funkcjonalna, tworzenie nukleotydów odgrywa rolę w metabolizmie energetycznym – poprzez trifosforan adenozyny (ATP) oraz w przechowywaniu i przekazywaniu materiału genetycznego komórki, poprzez tworzenie kwasów nukleinowych – kwasu dezoksyrybonukleinowego (DNA) i kwasu rybonukleinowego (RNA).
Wapń odgrywa również rolę w sygnalizacji międzykomórkowej (np. cykliczny monofosforan adenozyny – cAMP jest przekaźnikiem drugiego rzędu, który powstaje poprzez stymulację receptora sprzężonego z białkiem alfa-G – z podjednostką s – aktywującą cyklazę adenylanową, która przekształca ATP w cAMP. fosforylacja lub defosforylacja niektórych enzymów polega na ich aktywacji lub ich dezaktywacji.
Tworzenie kości zależy od stężenia fosforu w diecie. Wykazano, że diety o niskiej zawartości fosforu ograniczają wzrost ptaków, podczas gdy wysokie spożycie fosforu niekorzystnie wpływa na metabolizm wapnia (Ca) i właściwości kości. Stężenia fosforu w surowicy i kościach mogą odzwierciedlać zmiany homeostazy fosforu, a zawartość w normalnym zakresie jest ważna dla prawidłowego funkcjonowania fizjologicznego i optymalnej mineralizacji kości.
Wapń w zależności od wieku, wapń zmagazynowany w kości może sięgać nawet 98-99% całkowitego wapnia w organizmie. Przechowywany jest w dwóch formach: łatwej do mobilizacji – szybko wykorzystywanej przez działanie parathormonu w przypadku spadku poziomu wapnia we krwi; inny trudny do mobilizacji, przechowywany na poziomie zbitej kości z powierzchni kości.
Funkcjonalna rola wapnia, komunikacja międzykomórkowa, bycie posłańcem drugiego rzędu, pobudliwość komórkowa. Poprzez różny rozkład jonów (Na+, K+, Ca2+) pomiędzy wnętrzem a zewnętrzem komórki, na poziomie błony komórkowej realizowany jest spoczynkowy potencjał błonowy, transmisja impulsu nerwowego na poziomie synapsy i skurcze mięśni. Wapń odgrywa rolę w uwalnianiu acetylocholiny (mediatora chemicznego) w szczelinie synaptycznej poprzez egzocytozę zależną od wapnia. Depolaryzuje błonę komórkową mięśni i stwarza potencjał do działania na tym poziomie.
Zboża są głównym składnikiem diety gołębi i zawierają wysokie stężenia fosforu, z których większość uważana jest za biologicznie niedostępną. Należy jednak zauważyć, że składnikami pożywienia są rośliny, (zwłaszcza pszenica), które mogą zawierać znaczną endogenną aktywność fitazy. Fitazy mogą być również produkowane przez różne bakterie. Niektórzy autorzy sugerują, że fitynian jest hydrolizowany przez fitazy wytwarzane przez mikroorganizmy obecne w jelicie cienkim.
Ponadto do diety dodawane są nieorganiczne suplementy fosforowe, aby w pełni zaspokoić wymagania ptaków zalecane przez fosfor. Wdrożenie poziomów fosforu nieorganicznego w praktyce może przyczynić się do wyższych kosztów paszy i zanieczyszczenia środowiska.
Dlatego celem niniejszej pracy było zbadanie wpływu poziomu fosforu w diecie bez zmiany poziomu wapnia na użytkowość gołębi hodowlanych i cechy kości kurcząt od 7 do 21 dni, aby poznać zapotrzebowanie na fosfor.